Zoe FitzGerald Carter studeerde in Columbia af als journaliste en schreef meerdere artikels voor o.a. ‘The New York Times’ en het magazine ‘Vogue’ en ze brengt als auteur ook een roman uit onder de titel “Imperfect Endings: A Daughter’s Tale Of Life And Death” over de emoties bij en de impact op haar leven van de dood van haar aan Parkinson lijdende moeder. Maar het hart van deze gehuwde dame en moeder van twee dochters uit Berkeley in de San Francisco Bay klopt al sinds vele jaren voor het schrijven en zingen van eigen songs.

Op haar eerste album “Waiting For The Earthquake” dat met de hulp van stringband ‘Sugartown’ werd opgenomen en in 2018 werd uitgebracht waren die songs nog te definiëren als Americana en folk, maar voor de liedjes op haar nieuwste plaat “Waterlines” komen daar flarden van jazz, funk en Latin bij. In totaal werden tien composities van Zoe FitzGerald Carter op “Waterlines” geplaatst.

Het album werd vorig jaar net voor de uitbraak van de coronapandemie met producer Jeffrey Wood in de legendarische ‘Fantasy Studios’ in Berkeley, Californië opgenomen, toen nog met een heel arsenaal aan muzikanten die elk op hun favoriete instrument bijdroegen tot het finale geluid van deze plaat. Wij horen deze singer-songwriter het liefst aan het werk in de verhalende ballads waarin wij gelijkenissen menen te bemerken met het werk van folkzangeressen als Mary Black en Joni Mitchell.

Die ballads zijn voornamelijk terug te vinden in het begin van het album met songs als “Better Things To Do”, het mooie door accordeonklanken gekleurde “Below The Waterlines”, “Only Girl” en het alweer met heerlijk fijn accordeonspel van Julie Wolf in de begeleiding gebrachte liedje “Owl In Kensington”. De twee liedjes die Zoe samen met keyboardsspeler Hindy Bare uit San Diego componeerde kunt u op de video’s beluisteren: het jazzy “These Words” en het op een funky bas- en drumsritme gebrachte “I Wanna Be A Teenage Boy”.

Nog meer relaxerende jazzklanken krijgen we aangeboden in het nummer “Saturday Man” waarin Erik Jekabson net als bij “These Words” excelleert op trompet en bugel. De Latin-geörienteerde instrumentatie bij de song “Like A Drum” laat ons alweer een geheel andere kant van de muziek van Zoe op dit album “Waterlines” horen. In het swingende nummer “One Too Many Days In Nashville” switcht ze weer naar een totaal andere stijl waarin country en Americana wordt vermengd. Aan sfeer en gezelligheid is er totaal geen gebrek bij dit album “Waterlines”, het tweede maar zeker niet het laatste van taal- en muziekvirtuoos Zoe FitzGerald Carter. Ze heeft ongetwijfeld nog heel wat boeiende verhalen te verhalen in toekomstige composities en wij zullen daar dan zeker weer heel graag naar luisteren.

(valsam)